Als ex-diehard Titanicfan kon ik het natuurlijk niet maken om géén blogpost aan de RMS Titanic te wijden. Niet alleen is het exact 100 jaar geleden dat de boot (excuse me, het schip) tegen een ijsberg aanschuurde, zo’n 15 jaar terug heb ik ook samen met duizenden (wat zeg ik, miljoenen!) andere tienermeisjes in wording mijn persoonlijke bijdrage geleverd aan het box office succes van de film door 4 keer langs de kassa te passeren. Al was dat natuurlijk voornamelijk om, ik beken, Leonardo op groot scherm te bewonderen. (Ik had zelfs met graagte voor een keer nog eens mijn Leo-poster omhoog gehangen, maar die heeft de tand des tijds helaas niet doorstaan.)
Leonardo Dicaprio aka Jack Dawson was in die tijd dan ook wat de prins op het witte paard was voor zij die tiener waren voor 1997. Prins/onzijdig, voor alle duidelijkheid, want zelfs zij die zich liever te paard laten vervoeren door een prinses in plaats van een prins, hanteerden Leo als maatstaf. Kate mocht er zeker ook zijn, maar zij verloor toch wel serieus wat credit toen ze in een van de laatste scènes het volledige brokstuk inpalmde en zo poor Jacks lot op de zeebodem bezegelde.
Volgens mij geeft Titanic ook een veel gezondere visie op eeuwige liefde dan die in pakweg De Schone Slaapster. Een door de kou verkleumde Jack die Rose laat beloven dat ze haar best zal doen om gelukkig te worden na zijn dood en Rose die hem vervolgens zonder verpinken in de oceaan laat zakken en als een gek op dat fluitje begint te blazen om de aandacht van de reddingssloep te trekken. Een staaltje closure om U tegen te zeggen. Faut le faire!
Desalniettemin heb ikzelf ook lang gehoopt dat een lang verloren liefde me op een onverwachts moment weer zou komen wakker kussen. Maar dat was buiten mijn macht, ik was tot mijn 12de dan ook gebrainwasht door al die Disney-sprookjes met hun verdomde happy ends altijd.
Ondanks mijn eeuwige bewondering voor Leo hoop ik in de toekomst toch wat vaker aan de andere kant van dat stuk hout te liggen. Of nog beter: bengelend aan de boeg van het schip om wat aan dolfijnenspotting te doen. Maar dan wel zonder die melige Céline Dion als achtergrondmuziek. En als het even kan, wil ik ook dat mijn geliefde mee de oceaan in duikt als ik door een misstap van het schip zou afdonderen. Samen uit, samen thuis!
erabbit 